L'apóstrofu

Primero hai que dicir qu'apóstrofe (n'asturianu y en castellanu) ye una figura estilística lliteraria que se refier, en poesía, a les invocaciones a seres superiores (¡Ai, mio Dios!); vamos, que nun tien nada que ver cola rayina que se manga entre dos pallabres pa indicar qu'hai un soníu que se pierde. Esta rayina (') llámase "apóstrofo" en castellanu y "apóstrofu" n'asturianu.

Dellos profesores con imaxinación inventaron una norma nemotéunica pa remembrar qué pallabres s'apostrofen n'asturianu: EN LA DE EL PA QUE ME TE SE (que suena como "en la de él pa qué metese"). Pero nun diba ser too tan fácil:

Les qu'acaben n'E (DE, QUE, ME, TE, SE) y EN apostrófense cuando la pallabra que vien detrás entama per vocal o h muda (d'Asturies, teo qu'estudiar, nun m'estraña, yá t'oyí, toi n'Uviéu).

Les qu'acaben n'A (LA, PA) sólo s'apostrofen cuando la pallabra de detrás entama per A o HA (p'Asturies, L'Habana). NOTA: sólo s'apostrofa el LA que ye artículu, nunca el LA pronome (esa mesa nun la acutes).

EL apostrófase per delantre cuando la pallabra anterior acaba per vocal (acaba'l día), o per detrás cuando la pallabra siguiente entama per vocal (l'alcalde). Si se dan los dos casos (que l'anterior acabe per vocal y la siguiente entame per vocal), apostrófase siempres cola segunda (acaba l'otru cachu).
Un casu especial ye QUE+EL = que'l (come más el güeyu que'l butiellu).
Hai que tener en cuenta que les contraiciones nun s'apostrofen (na academia: NA yá ye EN+LA).

Anque hai que matizar delles otres coses, paezme que queda claro enforma cuándo se apostrofa y cómo se fai.